مناسبت‌های تقویمی، یادآوری برای آگاهی‌بخشی و تغییر نگرش نسبت به موضوعات هستند و هرگز نباید بهانه‌ای برای تراکم برنامه‌ها و اقدامات ویژه در همان روز خاص و غفلت در باقی ایام باشند. این روزنگاری‌ها بدین‌منظور است که به خودمان متذکر شویم که زندگی و زیست در شهر، حق همه‌ی شهروندان است. تصمیم‌گیری‌های ما باید بیش‌از همه ناظر به گروه‌هایی باشد که به سبب وضعیتی که در ایجاد آن نقشی نداشته‌اند، محرومیت و محدودیت بر آنان حادث شده است. 

شهر، عرصه‌ی حضور همگان است؛ همگانی که خواه کودک و خواه سالمند هستند، روی صندلی‌های چرخدار می‌‌نشینند و از عصای سفید استفاده می‌کنند. شهری که اغلب بی‌مسئله می‌پنداریمش و روزمره به گوشه و کنار آن سرک می‌کشیم، برای گروهی از شهروندان یک زمین مملو از مانع، پر از پستی‌وبلندی و حتی آزاردهنده است.

امروز، نه روزی برای افراد نابینا؛ که روزی برای همه‌ی ماست؛ ماهایی که ممکن است در لابه‌لای روزمرگی‌ها یادمان رفته باشد که این شهر برای همه‌ی شهروندانش است و هر شهروند در گستره‌ی یک شهر، مانند یک گره بر دارِ قالی می‌باشند و زمانی که حتی یک گره از تاروپود آن کاسته شود، کل تصویر قالی تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. لذا لازم است دوباره با خود مرور کنیم که ما در کنار یکدیگر معنا می‌یابیم و اگر حتی یک نفر از ما امکان حضور در جامعه را از دست دهد، تصویر نهایی مخدوش خواهد شد. 

نابینایان عزیزی که در کنار ما زندگی می‌کنند به ناحق از برخی از حقوق حقّه‌ی خود محروم شده‌اند و در دریافت خدمات بهداشتی، آموزش مکفی، اشتغال پایا و فعالانه، خدمات حمل‌ونقل و ... دچار مشکل هستند و قطعا این موانع به دلیل سیاست‌ها، استانداردها، بودجۀ ناکافی، عدم دسترسی به اطلاعات، نگرش‌های منفی و عدم دخیل کردن آنان در تصمیم‌هایی بوده که به طور مستقیم بر زندگی آنها اثر گذاشته است‌.

ما حسب وظیفه و دغدغه‌مندی، در کمیته‌ی اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران همواره پاسبان حقوق این عزیزان بوده‌ایم و تلاش کرده‌ایم در تمام برنامه‌های مصوب، ملاحظات مربوط به عزیزان نابینا را مدنظر داشته و از هیچ اقدامی برای برگرداندن آنان به متن جامعه دریغ نخواهیم کرد. 

همچنین هم‌افزایی دورن‌بخشی و بین‌بخشی برای طراحی و متناسب‌سازی تهران به‌منظور تبدیل شدن به شهر دوستدار افراد دارای معلولیت و به ویژه نابینابان از اولویت‌های کمیته اجتماعی است؛ رویکرد کلی ما نسبت به این جمعیت، توانمندسازی و مهارت‌افزایی بوده و با استفاده از زیرساخت‌های در اختیار شهرداری به دنبال خلق فرصت‌های شغلی برای آنان و حتی استفاده از این افراد در موقعیت‌های کاری متناسب هستیم؛ زیرا باور داریم توانایی‌هایی بالقوه این عزیزان، برای بالفعل شدن فقط نیازمند یک جرقه‌ی کوچک است. آرمان ما زیستن در شهری است که آحاد مردم، به یک اندازه امکان استفاده از خدمات آن را داشته باشند و انزوای افراد در شهری که به آن تعلق دارند، هرگز اتفاق نیفتد.